Αδιαμφισβήτητα το ελαιόλαδο αποτελεί τη βάση της μεσογειακής διατροφής και κύριο πυλώνα οικονομικής σημασίας στις χώρες παραγωγής του. Έτσι και στην Ελλάδα, παίζει σημαντικότατο ρόλο στην οικονομία, αφού παραγωγικά κατατάσσεται στην τρίτη θέση ακολουθώντας την Ισπανία και την Ιταλία. Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών έχει οδηγήσει στα όρια τους Έλληνες ελαιοπαραγωγούς. Η υπερβολική αύξηση των τιμών σε λιπάσματα, φυτοφάρμακα, πετρέλαια κίνησης όπως και αδυναμία εύρεσης εργατικού δυναμικού που έχει εκτοξεύσει τα μεροκάματα στους λίγους εναπομείναντες εργάτες, συνθέτουν ένα αποτρεπτικό σκηνικό παραγωγής για τα επόμενα χρόνια.
Όλοι οι υπεύθυνοι φορείς κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου εδώ και αρκετό καιρό καθώς ελαιοκαλλιέργειες σύντομα θα ερημώσουν και άνθρωποι του κλάδου θα μείνουν χωρίς δουλειά. Όλα αυτά συνδυαστικά με την παγκόσμια απειλή μιας επισιτιστικής κρίσης. Οι αλλαγές και οι παρεμβάσεις πρέπει να συμβούν τώρα εάν δεν θέλουμε να χάσουμε ένα ακόμη δυνατό προϊόν που παράγουμε. Θα πρέπει επίσης να αναθεωρηθούν αρκετά σημεία στα κριτήρια εμπορίας του ελαιόλαδου. Επιπλέον, χρειάζονται συντονισμένες παρεμβάσεις από την πολιτεία για ενισχύσεις των ελαιοκαλλιεργητών, φορολεαφρύνσεις ακόμη και βέτο στην εισαγωγή ελαιόλαδου από άλλες χώρες. Ένας ενδελεχής έλεγχος της κερδοσκοπίας από μεγάλες εταιρίες και μεσάζοντες που δεν αφήνουν το παραγωγό να ανταπεξέλθει σίγουρα κρίνεται απαραίτητος.
Με τον Έλληνα ελαιοπαραγωγό να έχει φτάσει σε αδιέξοδο, η πολιτεία και όλοι οι αρμόδιοι φορείς, θα πρέπει να επέμβουν με καινοτόμες μεταρρυθμίσεις αν δεν θέλουμε να εξαφανιστεί ένα από τα πιο σημαντικά προϊόντα που παράγει η χώρα μας.
